Sonra bana dövme yaptılar: 71978. Çok ağladım. Duyduğum acı yüzünden değil, hayır; sayı yüzünden. Adımı kaybettim ve sadece bir sayı oldum. Annem bana “Ağlama, hiçbir şey olmadı” dedi. “Eve döndüğümüzde dans okuluna gideceksin ve büyük bir bileklik alacaksın, ve hiç kimse bu sayıyı görmeyecek.” Ben dans okuluna hiç gitmedim ve bilekliği hiç alamadım.

Savaşın sonunda bir toplama kampında işçi grubundaydım. Çelik tren raylarını döşemek zorundaydık. Gruptaki en genç ve en kısa boylu işçi idim. İlk başta 30 kişiydik. 1944'ün sonuna geldiğimizde, aramızdan sadece iki kişi hala hayattaydı. Peki bunu nasıl başardım? Şanslıydım. Kırmızı, parlak saçlarım vardı. Almanlar beni “Rotkopf/kızıl saçlı” diye çağırırlardı. Belki de bu yüzden en kolay işler bana verilirdi.

Annem beni Ravensbrück'te her türlü tehlikeden korudu. Bana verdiği fazladan çorba için sürekli ek işlerde çalışmak zorunda kaldı. Okumayı ve yazmayı orada öğrendim; Çok zor şartlar altında çarpım tablolarını da öğrendim. Annem bana “Hayatında bunlara ihtiyacın olacak” derdi. Bu söz bir sihir gibi tesir etti. Zira, bu, “hayatta kalacağımız” anlamına geliyordu.