«Ύστερα μας χάραξαν με τατουάζ έναν αριθμό. Εμένα μου δόθηκε το νούμερο 71978. Ήμουν δέκα χρονών. Έκλαιγα απαρηγόρητα. Όχι από τον πόνο, αλλά για το νούμερο. Από εκείνη τη στιγμή, χάσαμε το όνομά μας. Δεν ήμασταν παρά ένα νούμερο. Τότε η μητέρα μου μου είπε: “Μην κλαις. Χαρά στο πράμα! Όταν με το καλό γυρίσουμε σπίτι, θα πας σε σχολή χορού και θα φοράς ένα τόσο φαρδύ βραχιόλι, που κανείς δεν θα βλέπει το νούμερο”. Μα ούτε το βραχιόλι απέκτησα ούτε πήγα ποτέ σε σχολή χορού».

«Το τέλος του πολέμου με βρήκε να εργάζομαι σε τάγμα εργασίας ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Στρώναμε σιδηροτροχιές. Ήμουν ο πιο νεαρός και ο πιο μικροκαμωμένος της ομάδας. Στην αρχή, το τάγμα εργασίας αριθμούσε 30 άτομα. Στα τέλη του 1944, είχαμε απομείνει ζωντανοί μόνο εγώ κι ένας άλλος. Πώς τα κατάφερα; Απλώς ήμουν τυχερός. Είχα πυρρόξανθα μαλλιά. Οι Γερμανοί με φώναζαν “κοκκινομάλλη” και μου έδιναν τις ευκολότερες δουλειές».

«Στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρικ, η μητέρα μου έκανε ό,τι μπορούσε για να με προστατέψει. Δούλευε σε εξωτερικά τάγματα εργασίας, με αντάλλαγμα μια έξτρα μερίδα σούπα, που την έδινε σε μένα. Επίσης, μου μάθαινε ανάγνωση, γραφή και αριθμητική, κάτω από φρικτές συνθήκες. Μου έλεγε ξανά και ξανά: “Αυτό πρέπει να το μάθεις, διότι θα το χρειαστείς στη ζωή σου”. Τα λόγια της είχαν μαγική επίδραση πάνω μου. Ήταν σαν να μου έλεγε: “Θα επιζήσεις!”».