Potem wytatuowali mi: 71978. Dużo płakałam. Nie, nie z powodu bólu, z powodu numeru. Straciłam nazwisko i byłam tylko numerem. Moja mama powiedziała mi: "Nie płacz, nic się nie stało". Kiedy wrócimy do domu, pójdziesz do szkoły tańca i dostaniesz dużą bransoletkę, i nikt nie zobaczy numeru." Nigdy nie chodziłam do szkoły tańca i nie dostałam bransolety.

Pod koniec wojny byłem w komandzieroboczym w obozie koncentracyjnym. Kładliśmy stalowe tory kolejowe. Byłem najmłodszy i najniższy w grupie. Na początku było nas 30. Pod koniec 1944 r. żyły jeszcze dwie osoby. Jak mi się to udało? Miałem rude, jasnorude włosy. Niemcy nazywali mnie "Rotkopf", "rudowłosy". Dostawałem najlżejszą pracę.

Moja matka opiekowała się mną w Ravensbrück. Pracowała w dodatkowych komandach za dodatkową porcję zupy, którą mi dawała. Nauczyłem się czytać i pisać; nauczyłem się tabliczki mnożenia w najstraszniejszych warunkach. Moja mama powiedziała mi: "Będziesz tego potrzebował w życiu". To było magiczne. To znaczyło: „przeżyjesz".